Pokuta

Zwany jest także sakramentem przebaczenia grzechów, nawrócenia, spowiedzi lub pojednania. W świetle wiary nie ma większego zła niż grzech i nic innego nie powoduje gorszych skutków dla samych grzeszników, dla Kościoła i dla całego świata. Sakrament pokuty składa się z trzech aktów penitenta oraz rozgrzeszenia kapłana. Aktami penitenta są:

• żal za grzechy,
• spowiedź lub ujawnienie grzechów przed kapłanem
• postanowienie wypełnienia zadośćuczynienia i czynów pokutnych.

Żal za grzechy powinien wypływać z motywów wynikających z wiary. Osoba chcąca dostąpić pojednania z Bogiem, musi wyznać przed kapłanem wszystkie grzechy ciężkie, których jeszcze nie wyznawała, a które przypomniała sobie po starannym zbadaniu swojego sumienia (podaje ich liczbę i okoliczności). Wyznanie grzechów powszednich nie jest samo w sobie koniecznym, niemniej jest przez Kościół żywo zalecane. Skutkami duchowymi sakramentu pokuty są:

• pojednanie z Bogiem;
• pojednanie z Kościołem;
• darowanie kary wiecznej spowodowanej przez grzechy śmiertelne;
• darowanie, przynajmniej częściowe, kar doczesnych, będących skutkiem grzechu;
• pokój i pogoda sumienia oraz pociecha duchowa;
• wzrost sił duchowych do walki, jaką musi prowadzić chrześcijan.